کاراته

این متن شامل 14 صفحه می باشد 

کاراته نوعی جنگیدن است اما بدون اسلحه و شامل تکنیک های مختلف دفاع کردن و ضربه زدن می باشد که توسط دست و پا صورت می گیرند. همچنین دارای سَبک های مختلفی با مشخصات مخصوص به خود است.

بعضی از این سَبکها روی قدرت و بعضی دیگر روی سرعت تأکید دارند.

تعدادی نیز فقط جنبه ورزشی و مسابقاتی دارند. درحالیکه بعضی از سَبکها با مسابقه دادن مخالف هستند و آنرا خطرناک می دانند. دراین اواخر سَبکهای کاراته فقط جنبه دفاعی داشته و تکنیکهای آن از حالت ورزشی و تهاجمی بیرون آمده اند (مبارزه کنترلی و امتیازی).

چند نکته درباره کاراته:

کاراته یک هنر دفاعی است و هیچ گاه نباید برای تهاجم ازآن استفاده کرد. شرایط هرچه که باشد نباید از کاراته بصورت تهاجم استفاده کرد.

مواظب گفتار خود باشید، چون اگر لاف زَنی و گُنده گویی کنید دشمنان زیادی پیدا خواهید کرد. هیچ گاه این گفته قدیمی رافراموش نکنید:

« یک درخت تنومند ممکن است بوسیله یک باد قوی نابود شود، اما اگر چون بید مجنون خم شود، باد از لابلای آن می گذرد و به آن آسیبی نمی رساند».

بزرگترین حُسن کاراته خِردمندی و تواضع آن است.

هیچکس نمی تواند در کاراته به کمال برسد مگر دریابد که کاراته بیش از هرچیز یک آیین و روش زندگی است.

هدف کاراته تکامل ذِهن (کالبُد ذهنی) به موازات تکامل جسم (کالبد فیزیکی) است. هیچ گاه دراین ارتباط نباید عبارتهایی که تنها قدرتهای جسمی را می ستایند بر زبان آورد.

درانتها، امیدوارم که سری این کتابها (کتابهای مربوط به هر« کیو» و« دان» ) که به ترتیب توسط اینجانب به نگارش در می آید، بتواند راهگشای تکامل کالبد فیزیکی، کالبد ذِهنی و کالبد روحی هنرجویان و اساتید هنرهای رزمی باشد.

کاراته‌ ( به ژاپنی:空手 ) یک نوع ورزش رزمی است. به معنای روش مبارزه و دفاع با دست خالی و شامل ضربه‌های سریع دست و پا. (مبارزه و دفاع با دست خالی یعنی بدون سلاح و نه به این معنا که از ضربات پا استفاده نمی شود) گفته می‌‌شود کاراته دارای قدمتی پنج هزار ساله است و يکی از استادان اوليه و مبتکران اين فن بوديدهاراما است که حدود 525 سال قبل از ميلاد مسيح مي زيسته است. وی که از پيشوايان مذهبی بودایی بود، به تنهايی از هند به راه افتاد و پس از راهپيمايی چند هزار کيلومتری خود و با پشت سر گذاشتن موانع طبيعی بسيار مشکل موجود در آن زمان به چين رسيد و در ايالت هون نان و معبد شائولين اقامت گزيد. تعاليم بوديدهاراما شامل تمرينات شديد انضباطی و رعایت پرهيزکاری بود. وی 9 سال رنج و رياضت همراه با تفکر و برای اين که شاگردانش نيز بتوانند در مقابل ساعت‌های طولانی تفکر و انديشه تاب مقاومت بياورند و نيز با زورگويانی که تعاليم مذهبی و مردان دين را سد راه خود می‌‌ديدند به مبارزه و مقابله برخيزند 18 حرکت تمرينی را ابداع نمود که در حقيقت زير بنای حرکات کاراته امروزی است.

کاراته امروزی شکل تکامل يافته ای از کمپوی چينی (بوکس چينی) می باشد که در ابتدا اوکیناواته نامیده ميشد. از هنگامی که حکومت‌های استبدادی در چين سلسله کينک 1644-1911 و سلسله ساتسوما در اوکیناوا به منظور جلو گيری از ورزيده شدن مخالفان و نيز تحت کنترل در آوردن مردم قانون منع استفاده از شمشير را به مورد اجرا گذاشتند و به جمع آوری سلاح‌های رزمی اقدام نمودند مردم به سوی آموزش هنر مبارزه با دست خالی روی آوردند که همين امر باعث شکوفايی هرچه بيشتر کاراته شد.

در سال 1921 يکی از بزرگ‌ترين استادان کاراته جزیره اوکیناوا گيچين فونا کوشی 1868-1957 توانست با قدرت و ظرافت تمام کاراته را به ژاپن معرفی نمايد و برخی ديگر از هنر جويان که تحت تعليم بزرگ‌ترين استادان اوکيناوا قرار گرفته بودند، تکنيک‌های سنتی را با يکديگر ترکيب نموده و سبک‌های متعددی از کاراته را به وجود آوردند.

سال 1342 سال ورود كاراته به ایران توسط هرمز میربابایی و محمدعلی صنعتكاران و فرهاد وارسته هستند می‌‌باشد.

در حال حاضر، سبکهای مختلف کاراته، بالغ بر صدها سبک می‌شود که در واقع، بازگشت همه آنها به چهار سبک اصلی و مادر از سبک‌های اصلی و کنترلی و يک سبک نيمه کنترلی می‌‌باشد.

سبک‌های کاراته

• سبک های کنترلی عبارت‌اند از:
• شوتوکان بنيان گذار: گيچين فونا کوشی. در این متد توجه خاصی به نیرو و سرعت ورود آن و مرکز ثقل نیرو می‌شود .